„Jakie korzenie takie owoce”, czyli o tym jak nasze dzieciństwo determinuje naszą markę osobistą

„Jakie korzenie takie owoce”, czyli o tym jak nasze dzieciństwo determinuje naszą markę osobistą

Każdy z nas był dzieckiem i każdy z nas ma wspomnienia, wnioski i przekonania z dzieciństwa, które przechowywane są w umyśle podświadomym, a które każdego dnia determinują nasze życiowe wybory, działania, sukcesy lub ich braki.

W psychologii ta część naszej osobowości to tzw. #WewnętrzneDziecko.

Jeśli na wstępie uważasz, że z Twoim wewnętrznym dzieckiem wszystko jest OK, to po prostu przyjrzyj się swojemu życiu. Jeśli rzeczywiście z każdej sfery swojego życia jesteś 100% zadowolony, szczęśliwy i spełniony, to dalej już nie musisz czytać tego artykułu. Jeśli za nikim i za niczym nie tęsknisz, zarabiasz tyle ile chcesz, masz kochających ludzi wokół siebie, wspaniałych przyjaciół i/lub rodzinę/dzieci to gratuluję.
Jeśli jednak jest coś do poprawy, to praktycznie ze 100% pewnością mogę stwierdzić, że zalążek tego co doświadczasz tkwi w dzieciństwie.

 

„Czym skorupka za młodu nasiąknie tym na starość trąci”

To przysłowie znają wszyscy.
Od strony naukowej możemy napisać tak:
Trzon osobowości człowieka kształtuje się w pierwszych 3 latach naszego życia.
Następne próby “wychowania” to już niestety tylko nieznaczne modyfikacje.

 

Psychoterapia od dość dawna zwraca uwagę jak wielką rolę doświadczenia z dzieciństwa determinują dorosłe życie.   Na podstawie tych doświadczeń, początkowo w dzieciństwie a potem jako dorośli patrzymy na świat. Jako dzieci uczymy się głównie przez obserwację , wyciągamy wnioski, nabieramy wyobrażeń o świecie, życiu, ludziach i otaczających nas zjawiskach. Chłonne  jak gąbka dziecięce umysły, pełne ufności przyjmują wszystko. Taka jest w tym okresie nasza natura – naiwna. Ufamy dorosłym, którzy nas otaczają, a to co mówią, jak działają uznajemy za świętość. Nowo zdobyte doświadczenia stają się dla nas prawdą absolutną i wzorcami zachowań (programami na całe życie).

Im bardziej pozytywne te wzorce i  dzieciństwo tym bardziej pozytywne życie dorosłe i odwrotnie, im więcej “negatywnych  emocji i wzorców zachowań w dzieciństwie, tym większy bagaż wnosimy w dorosłe życie.

Staje się ono niezależnie od scenariusza jaki dla siebie przyjmiemy  po prostu trudniejsze emocjonalnie , a przeciwności życiowe związane z karierą, rodziną, poczuciem własnej wartości ect zdają się nam ciążyć niczym fatum.
Przyczyn tych trudności może być naprawdę wiele i nie sposób ich wymienić ani tym bardziej jednoznacznie podać przyczyny gdyż każde z nas to odrębna indywidualność.

 

W jaki sposób odbywa się programowanie.

Telepatia
Wyobraź sobie, że dziecko niczym WiFi odbiera sygnały od rodziców
Zarówno matka jak i ojciec są jak swoisty serwer z bezprzewodowym dostępem do sieci.
Informacje płyną w bardzo podobny sposób jak bezprzewodowa transmisja danych czy też współczesna rozmowa telefoniczna. Ta więź często zostaje na całe życie i w późniejszych latach jest interpretowana jako przeczucie. (Np. matka dzwoni do dziecka, bo czuje, że chyba “coś” się wydarzyło niedobrego, po czym okazuje się, że miało ono wypadek samochodowy). Niedawno opublikowana badania nt. przekazywania informacji (emocji) na odległość, w których DNA dawcy reagowało na jego emocje, niezależnie od odległości.

Jeśli takie wifi “serwer matka/ojciec” wysyła informacje typu “jestem do niczego” , jestem nie dość dobry”, ten świat mnie nie kocha, “nic nie potrafię” , “sam nie dam rady”, to łatwo sobie wyobrazić jakie będzie to miało konsekwencje dla tego dziecka w późniejszym życiu.

I nie ma już tak dużego znaczenia werbalne programowanie, gdzie rodzic próbuje podbudować samoocenę i poczucie własnej wartości dziecka poprzez chwalenie go czy też docenianie jego aktywności.

Programowanie werbalne (słowne)
Negatywne programowanie werbalne zazwyczaj jest nieświadome, (mało który rodzic zdaje sobie sprawę, że w ten sposób krzywdzi dziecko).

“Po co Ci to”, “lepiej znajdź sobie pracę”, “samochwała w kącie stała” to tylko nieliczne przykłady. Podobnie zwykłe wyśmiewanie niepowodzeń dziecka i żartowanie sobie z jego przedsięwzięć (np. gdy ten próbuje sprzedać pierwszy kamień lub obrazek bawiąc się w sklep) mogą skutecznie podciąć skrzydła i zaszczepić w dziecku przekonanie, że moja twórczość jest śmieszna, nikt tego nie chce i nikt mi nie zapłaci (więc lepiej od razu sobie odpuszczę).

Programowanie behawioralne
To nic innego jak czerpanie wzorców poprzez obserwację i wyciąganie wniosków z obserwacji zachowań najbliższego środowiska (głównie rodziców i opiekunów).

Stara chińska mądrość mówi:  “Dziecka się nie wychowuje, dziecku się daje przykład”
W dzieciństwie uczymy się głównie przez obserwację i naśladownictwo. Każdy pewnie pamięta zabawę w kotka, pieska, zabawę w dom czy też księżniczkę i rycerza?  A skąd niby dziecko wie jak się zachować w tych zabawach? Mogło to jedynie gdzieś zobaczyć i zapamiętać.

Tak więc obserwujemy i zapisujemy na naszych dyskach dosłownie wszystko, aby później użyć to w naszym dorosłym życiu. Wówczas jeszcze nie wiemy, że wiele (jak nie większość) tego będzie dla nas niekorzystna i nie wspierająca (łagodnie mówiąc).

 

„Niedaleko pada jabłko od jabłoni”
Jesteśmy niejako zanurzeni w tym środowisku, więc nie jesteśmy w stanie ustrzec się negatywnych wzorców.  W ten sposób obserwujemy zachowania rodziców, tak jak ten obserwował swoich. Oni zachowują się tak jak się nauczyli, a teraz ja uczę się tego od nich.

Jak rodzice rozwiązują konflikty, czy się wycofują czy walczą o swoje racje.
Czy są asertywni i ekstrawertyczni, czy zamkniętymi w sobie introwertykami.
Czy proaktywnie podchodzą do życia, czy też biernie czekają na rozwój wszystkich wydarzeń.
Oczywiście wszystkie te postawy są ściśle związane z ich  własnym zestawem przekonań na temat siebie, swoich możliwości, umiejętności, na temat życia, ludzi i świata. A jak już wspomniałem wcześniej w dużym stopniu również te przekonania kodujemy w sobie jako  dzieci. Nasza postawa życiowa staje się zlepkiem postaw i przekonań rodziców i w późniejszym okresie mocno determinują nasze dalsze życie.

 

Na szczęście wolna wola w dorosłym życiu pomaga bardziej świadomym jednostkom wyjść poza te schematy, nie zmienia to jednak faktu, że wpływają one na znaczną część aktywności człowieka w sposób sabotujący.

Na podstawie tych wzorców samooceny i postrzegania świata będziemy wybierali szkołę. Im wyższa, im lepsze nasze mniemanie o sobie, tym wyżej mierzymy. Dzieje się tak gdyż poczucie, że podoła trudnościom i że stać go na więcej jest dominujące. Według  tego samego schematu później wybierzemy pracę, lub też założymy biznes i ostatecznie ten schemat myślenia i postępowania wyda swój plon w postaci naszego życia.

Zazwyczaj jednak nie jest tak kolorowo.
Zobaczmy zatem jeden z wielu możliwych scenariuszy, gdy  samoocena i poczucie własnej wartości są zachwiane.

 

Wzorce zaniżonej samooceny
Wspomniałem już, że na podstawie doświadczeń w dzieciństwie wyciągamy wnioski.
Trzeba pamiętać, że mamy do czynienia z niedojrzałym dziecięcym postrzeganiem rzeczywistości, więc i wyciągane wnioski nie mogą być dojrzałe. A skoro nie są dojrzałe, to znaczy nic innego jak to, że często są błędne.

Na potrzeby tego artykułu podam tylko kilka przykładów, a szerzej zainteresowanych tematem zapraszam do mojej Facebookowej grupy Przyjaciele Rozwoju Osobistego, gdzie ten temat omawiam regularnie i szerzej już na przykładach z życia i mojej pracy trenersko terapeutycznej.

 

Klasyka gatunku matka ciągle w pracy, ojca nie było. (tzw.rodzice nieobecni)
Rodzice czasem dyscyplinują dziecko klapsem za “niewłaściwe zachowanie” i pyskówki, a czasem w wieku nastoletnim dostało ono po buzi, bo przecież “buzia pyskuje, buzia dostaje”.

Gdy dziecko nie dostaje wystarczająco dużo uwagi i miłości wyciąga wniosek
“Skoro mnie nie kochają to znaczy, że nie zasłużyłem”
“Muszę zrobić więcej aby zasłużyć”

Gdy dziecko dostaje aprobatę/ miłość  tylko za tzw. “dobre uczynki” a w innych sytuacjach doświadcza odrzucenia i braku akceptacji staje się zewnątrzsterowne, a to oznacza, że dla chwili uwagi, uznania, które myli z miłością jest w stanie zrobić wszystko.
W przyszłości  umniejszy sobie i własnym potrzebom, postawi innych i ich potrzeby ponad własne, a w skrajnych przypadkach zrezygnuje z siebie, własnego szczęścia, i dobrego samopoczucia, aby inni mieli się lepiej, bo akurat teraz oni tego potrzebują (nie zważając na fakt, że płaci za to własnym samopoczuciem)
Osobą taką można dość łatwo manipulować, a ona nie bardzo potrafi a często nawet nie chce się przeciwstawić. Na samą myśl, żeby się odezwać twarz zaczyna piec, gdyż pamięć komórkowa pamięta uderzenie w twarz w odpowiedzi na każdą pyskówkę, która w istocie była próbą wyrażenia własnego zdania, a ta z kolei jest zalążkiem asertywności.

Zapewne już tutaj widzicie jak bardzo opisane powyżej cechy odbiegają od cech dobrego lidera, czy też silnej i charyzmatycznej marki osobistej.

Powyższy przykład był dość łagodny.
Te mechanizmy dotyczą każdego z nas niezależnie czy zdajemy sobie z tego sprawę czy nie. Co najwyżej pula wzorców zachowań i scenariuszy będzie się od siebie różnić.
Tutaj każdy może podstawić swój przykład do tego schematu zależności, a efekty zobaczy rozglądając się wokół siebie, zamykając oczy i pozwalając sobie na chwilę szczerego i autentycznego wglądu w siebie.

Często chcemy być charyzmatyczni i przebojowi, wychodzić przed szereg, wyrażać własne zdanie i stawiać na swoim. Jednak “coś” nas blokuje bo w dzieciństwie taka postawa była postrzegana jako krnąbrność i niedostosowanie, a każdy objaw buntu boleśnie tłumiony w zarodku.

Chcemy być łagodni i empatyczni, podczas gdy nasze serce zamknęło się po bolesnych przemocowych doświadczeniach ze strony opiekunów.
Zamiast łagodności uruchamiamy program przetrwania czyli agresja i przemoc, bo tak nas nauczyli. Zamiast dialogu “zamordyzm” i autorytatywne “bo tak” do dziecka czy też pracownika.

Chcemy wyjść na scenę pokazać siebie i zakomunikować swoją wartość, być może zaśpiewać, ale nogi uginają się i głos grzęźnie w gardle gdyż nasze wewnętrzne dziecko pamięta jak było wyszydzane, deprecjonowane i jak mówili mu, że fałszuje.

 

Czas na odrobinę refleksji
Jakie są twoje owoce? Czy one Ci odpowiadają? Czy jesteś szczęśliwy?
Z jakim bagażem doświadczeń idziesz? Czego jeszcze o sobie nie wiesz i co potrzebuje być uzdrowione? Co trzeba przewartościować, co przeprogramować a czego być może doświadczyć inaczej, aby ostatecznie zapis w twoim umyśle stał się takim który wspiera Cię w Twojej drodze do wybitnej marki osobistej?
Co odbiera Ci moc?  Za kim za czym tęsknisz? Dlaczego robisz to co robisz i dlaczego to takie ważne?

To tylko nieliczne pytania.
Warto się temu przyjrzeć, rozpoznać i przepracować.
Warto uzdrowić swoje korzenie, gdyż jakie korzenie takie owoce.

Adam Kin

“lekarz dusz” Terapeuta Psycho Duchowy, Trener Mentalny, Mentor Pomaga w odnajdywaniu drogi do szczęścia, budząc świadomość człowieka.

Regreser (terapeuta/ trener niehipnotycznych sesji regresywnych). Autor metodyki Ustawień Systemowych Progresywnych. Pracuje również metodą Cichych Ustawień  B. Hellingera (pomagających w odkrywaniu i usuwaniu z podświadomości blokujących nas wzorców, myślowych oraz zachowań.

Terapeuta pracy z ciałem, celem, której jest usuwanie traum z pamięci komórkowej człowieka. Trener pracy z oddechem.
Autor Poradnika i Medytacji Mistrzowskiego Życia.  Autor licznych artykułów na łamach  Mojej Harmonii Życia.

http://adamkin.pl/
https://bit.ly/2DMdl9w

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby świadczyć usługi na najwyższym poziomie. Dalsze korzystanie ze strony oznacza, że zgadzasz się na ich użycie. więcej informacji

Ustawienia plików cookie na tej stronie są ustawione na „zezwalanie na pliki cookie”, aby zapewnić Ci najlepsze możliwości przeglądania. Jeśli nadal korzystasz z tej strony bez zmiany ustawień dotyczących plików cookie lub klikniesz przycisk „Akceptuj” poniżej, wyrażasz na to zgodę.

Zamknij